Jeśli masz problem z nieruchomością - ZADZWOŃ

Zapraszam do kontaktu -
tel. 503 470 580
email. biuro@udzialy.zgora.pl

Porady eksperta

Umowa o dożywocie lub umowa dożywocia (czasami też dożywocie) – rodzaj umowy cywilnoprawnej, mocą której jedna ze stron w zamian za przeniesienie na jej rzecz własności nieruchomości zobowiązuje się zapewnić zbywającemu dożywotnie utrzymanie. Umowa ta uregulowana została w art. 908-916 Kodeksu cywilnego.
Umowa dożywocia skutkuje przeniesieniem własności nieruchomości, dlatego musi być zawarta w formie aktu notarialnego pod rygorem nieważności. Przeniesienie własności nieruchomości jednocześnie powoduje obciążenie nieruchomości prawem dożywocia.

Charakter umowy

Umowa  o dożywocie jest umową zobowiązującą, wzajemną i odpłatną. Zawiera  element losowy ponieważ czas trwania obowiązków nabywcy nieruchomości  uzależniony jest od długości życia dożywotnika. Od darowizny różni ją wzajemność świadczenia, od sprzedaży brak ustalonej ceny. Wykazuje podobieństwa do tzw. odwróconej hipoteki.

Prawo dożywocia

Osobę uprawnioną na podstawie umowy o dożywocie nazywa się dożywotnikiem.  Może nim być sam zbywający nieruchomości lub osoba mu bliska (np.   współmałżonek). Dokładny zakres uprawnień dożywotnika zwykle określa   umowa o dożywocie. W braku odmiennych ustaleń umownych nabywca powinien przyjąć zbywającego jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, a także zapewnić mu odpowiednią pomoc i   pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający miejscowym zwyczajom^[1].
Prawo dożywocia może zostać ustanowione na rzecz więcej niż jednej   osoby. W razie śmierci jednej z tych osób świadczenie nabywcy ulegają   odpowiedniemu zmniejszeniu^[2].

Zamiana dożywocia na rentę

Na żądanie jednej ze stron umowy sąd może zamienić wszystkie lub niektóre uprawnienia wynikające z prawa dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tych uprawnień. Dotyczy to takich sytuacji, gdy   między dożywotnikiem a zobowiązanym wytworzyły się złe relacje i   stosunki tego rodzaju, że nie można wymagać od stron dotychczasowej   umowy, żeby pozostawały nadal w bezpośredniej ze sobą styczności^[3].

Dożywocie w wizji artystycznej

W powieści Edith Pargeter Monk’s Hood (Trujący lek) i opartym na niej filmie rycerz Gerwazy Bonell planuje przekazanie swego majątku ziemskiego opactwu w Shrewsbury w zamian za dożywotnie utrzymanie dla siebie, swej żony i służących.  Zakonnicy są zdziwieni, gdyż wartość majątku znacznie przekracza  ewentualne koszty utrzymania. Do zawarcia umowy nie dochodzi, gdyż oferent ginie otruty tytułowym lekiem.

Ciekawostka historyczna

W dawnym prawie polskim “dożywociem” (łac. advitalitium) nazywano dożywotnią rentę^[4], w tym znaczeniu słowo to użyte jest w komedii Aleksandra Fredry “Dożywocie”.

Zapraszam do kontaktu -
tel. 503 470 580
email. biuro@udzialy.zgora.pl

Porady eksperta

Ekspektatywa (śrdw.łac. exspectativa, expectativa z łac. expectare ‘wypatrywać; oczekiwać’)^[1] „oczekiwanie prawne” (wierzytelność przyszła) – jest to sytuacja, w której niektóre wymogi prawne dotyczące powstania wierzytelności lub innego uprawnienia zostały częściowo spełnione. Warunkami tymi mogą być m.in.:

• wykonanie pewnych czynności przez osoby trzecie,
• upłynięcie terminu przewidzianego prawem,
• wystąpienie wypadku ubezpieczeniowego.

O ekspektatywie odrębnej własności lokalu wspomina ustawodawca w art. 19 ust. 1 Ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych^[2]. Ekspektatywa odrębnej własności lokalu jest roszczeniem o ustanowienie przez spółdzielnię odrębnej własności  lokalu na rzecz osoby, z którą spółdzielnia zawarła umowę o budowę  lokalu (o której mowa w art. 18 ust. 1 Ustawy o spółdzielniach).  Roszczenie to powstaje z chwilą zawarcia umowy o budowę lokalu.  Ekspektatywa odrębnej własności lokalu podlega też egzekucji, a zatem może w drodze egzekucji przejść na inne osoby^[3]. Istnieje możliwość scedowania ekspektatywy wierzytelności na inne podmioty (umowa przyrzeczona zbywalna).
W języku staropolskim znaczy tyle, co „nadzieja”, „widok na   przyszłość”. Tak nazywano też pismo królewskie przyrzekające nadanie   godności lub stanowisk w razie wakatu.^[4] Prawo od 1717 roku zabraniało wydawania takich pism.

Zapraszam do kontaktu -
tel. 503 470 580
email. biuro@udzialy.zgora.pl

Porady eksperta

Uznanie długu – czynność dłużnika dokonana wobec wierzyciela, z której wynika chęć zapłaty długu lub przynajmniej przyznanie istnienia obowiązku spełnienia świadczenia. Uznanie długu przed upływem terminu przedawnienia  prowadzi do jego przerwania. Uznanie roszczenia przedawnionego jest  prawnie bezskuteczne, albowiem dla zniesienia skutków przedawnienia  niezbędne jest wyraźne zrzeczenie się przez dłużnika prawa skorzystania z  tego zarzutu. Uznanie długu ma istotne znaczenie dowodowe w sferze  procesu cywilnego, albowiem wierzyciel przedstawiający dowód uznania  długu przez dłużnika nie musi wykazywać w inny sposób istnienia swej  wierzytelności. Dłużnika obciąża wówczas powinność wykazania, że uznana wierzytelność w rzeczywistości nie istnieje.
W nauce prawa wyróżnia się:

• uznanie właściwe, które jest umową zawartą pomiędzy wierzycielem a   dłużnikiem, w której strony ustalają, że istnieje pomiędzy nimi dług o   określonej wysokości i terminie płatności, oraz
• uznanie niewłaściwe będące każdym innym zachowanien dłużnika, z   którego wynika świadomość istnienia długu oraz obowiązku jego zapłaty.   Należą tu wszelkiego rodzaju prośby o prolongatę zadłużenia, rozłożenie na raty, umorzenie części długu.

Uznanie długu nie jest objęte wymogiem formy szczególnej, może być dokonane ustnie, np. podczas rozmowy telefonicznej.

ZAPRASZAM DO KONTAKTU -

tel. 503 470 580
email. biuro@udzialy.zgora.pl